Aangenaam, de homo. Na lange tijd ben ik uit de kast omdat ik er erg tegenop keek. Ik las negatieve recensies daarover op internet wat het mij allemaal wat beangstigend maakte. Ik hou van mijn ouders maar toch durfde ik maar niet uit de kast te komen. Uit de kast komen hoort er bij, mijn hetero-vrienden hoeven dat natuurlijk niet volgens het maatschappelijke beeld. Nu voel ik mijzelf vrij.
Als homo ben ik vooral niet monogaam, de betekenis daarvan ken ik niet. Op mijn telefoon heb ik apps als Grindr waar ik graag een foto aan je toestuur hoe mijn geslachtsdeel er uit ziet, je hoeft daarvoor niet eens te vragen hoe ik heet. Ik stuur het wel. Soms hoef je daar niet eens om te vragen.
Ook ben ik te volgen op Instagram waar ik onder elke foto laat weten dat ik homo ben, via een hashtag als '#dutchgay'. Mijn moeder weet niet eens dat ik zulke foto's online heb staan. Of het mij echt meer volgers oplevert weet ik niet, maar het is het proberen waard. Als je Facebook hebt voeg ik je ook graag daar toe, want jij bent homo en ik ben homo dus hebben we een match. We hoeven niet per se te praten via Messenger zolang ik maar in je vriendenlijst mag staan.
Ik deed een studie en zocht daarvoor een kamer via Grindr, echter waarom weet ik niet. Het heeft ook niets met de app te maken. Ook ga ik uit in de Reguliersdwarsstraat want dat hoort er bij. Daar komen we als één gemeenschap samen al zit ik liever niet te wachten op de oudere homogemeenschap. Dat laten zij dan wel merken door te zeggen het jammer te vinden en altijd klaar te staan mocht ik mij bedenken. Over een x-aantal jaar behoor ik ook tot die categorie die nu lekker genegeerd wordt en doe ik waarschijnlijk exact hetzelfde.
Voor ik het vergeet te zeggen: volgens het maatschappelijke beeld behoor ik tot de LHBT-gemeenschap. Dus ook transgenders. Wat ik er exact mee te maken heb, weet ik eigenlijk niet maar volgens mij zorgt het er voor dat 'wij' met zijn allen net even iets sterker staan. Soms is het namelijk noodzakelijk om de slachtofferrol aan te nemen, iets met huilen vanwege discriminatie terwijl ik mijzelf ben. Vaak te flamboyant, of verwijfd. Het is net hoe je het ziet. Een middenweg tussen 'man' en 'vrouw'.
Ik had inderdaad de keuze om mijzelf te vermannelijken maar koos er voor om lekker mijzelf te zijn. Een transgender-operatie is immers te duur. Make-up, haarverf, een legging en wijn zijn daarvoor een prima betaalbaar alternatief. Ook heb ik een bepaalde stem waarvan ik tot op de dag van vandaag niet weet hoe ik er aan kom, maar het schijnt een homostem te zijn volgens velen.
In augustus is 'onze' nationale feestdag: met zijn allen op- en rondom de grachten waar wij een beeld vormen die ver weg staat van de werkelijkheid. Een soort carnaval maar dan met leer, pruiken, make-up en niet te vergeten de jockstraps. Wat dat laatste is moet je maar even Googlen. Schrik niet, het hoort erbij.
'Wij' krijgen vaak scheve gezichten van hetero's die het liefst niet willen dat je contact met hen zoekt, in de hoop om niet versierd te worden. In de hetero-wereld is het namelijk precies zo: op welk geslacht je valt daar jaag je automatisch op. Hoe ik ben als homo, zo zijn wij allemaal. Via-via weet iedereen ook dat ik homo ben. Als een soort waarschuwing.
Ik zou haast een afkeer krijgen voor mijn eigen geaardheid. Aangenaam, de homo. Stereotyperende satire. In ieder geval ben ik vrij om vooral helemaal mijzelf te mogen zijn en daar doet niemand iets aan.
Max Joling