Vroeger vaak ruzie wat op een bepaalde leeftijd steeds minder vaak voorkwam. Volgens mij is dat kenmerkend bij elke band met een broer (of zus). Sommige mensen zijn enig kind en hebben een dergelijk gevoel nooit ervaren. Of zij het gevoel missen, dat is natuurlijk een andere vraag. Je kunt immers niets missen wat je nooit hebt gehad en kunt er slechts een beeld van schetsen. Ook zijn er mensen die hun broer of zus hebben verloren. Een gebeurtenis waar ik niet aan zou moeten denken maar, toch zal het moment ooit daar zijn waarbij er dan de vraag is wie er als eerst het loodje legt. Mijn broer is drie jaar ouder maar, mijn gezondheid is slechter. Beiden hebben wij dus geen garantie wie het langst ter wereld zal blijven.
Van dood naar leven: mijn broer is afgelopen donderdag voor de tweede keer vader geworden, deze keer van een dochter. Dat betekent dat ik mijzelf voor de tweede keer oom oom mag noemen. Ik heb er een nichtje bij. Mijn neefje voelt inmiddels als mijn eigen vlees en bloed. Een echt bloedverwant. Familie. Veel mensen zien hun huisdieren als kinderen, voor mij is dat ook het geval. Mijn neefje zie ik ook als een eigen kind, meer dat ik voor hem alles zou doen wat ik voor mijn eigen kind ook zou doen. Eerder, wat ik voor mijn hondje (mijn kindje) ook zou doen.
Natuurlijk heb ik zelf ook een kinderwens, maar dat ligt wat gecompliceerder wanneer uitgesloten is dat ik deze wens via de natuurlijke weg met een vrouw zou vervullen. Adoptie is voor mij uitgesloten: het gevoel van andermans kinderen opvoeden, dat zie ik niet zitten. Immers zie je vaak dat de kinderen altijd wel willen weten wie hun biologische ouders zijn. Iets wat voor mij zou voelen als een dolk in mijn rug. Ik wil kinderen met mijn DNA. Het liefst wacht ik tot de tijd dat specialisten DNA van twee vaders kunnen gebruiken. Natuurlijk zijn daar op maatschappelijk vlak de meningen over verdeeld: moét je daar wel mee willen experimenteren? Ook genderbepaling is een maatschappelijk gevoelig onderwerp waarbij ik mij wel goed voor kan stellen waarom mensen het geslacht van hun kind willen bepalen. Eveneens waarom ik ergens snap waarom mensen een kindje met afwijkingen zouden willen laten weghalen - hoe moeilijk die beslissing ook zou zijn.
Feit blijft dat het krijgen van een kind voor velen niet is weggelegd en het überhaupt een godsgeschenk is wanneer er nieuw leven wordt geboren - wanneer het nu een zoon of dochter is en hoe die zijn of haar leven ook zal invullen.
Mijn broer is dus opnieuw vader geworden en ik opnieuw oom, alhoewel ik nog even moet omschakelen naar de gedachte dat ik nu ook een nichtje heb. Twee weken eerder dan de datum dat mijn schoonzusje was uitgerekend, maar meer dan welkom. Waar je niet direct stil bij zou staan, is dat mijn broer en neefje nu samen een nieuwe overeenkomst hebben. Zij zijn beide 'broer'. Het gevoel wat ik en mijn broer al zolang wij ons herinneren ervaren, zal ook mijn neefje nu gaan ervaren. Een mooie gedachte.