Mensen met overgewicht een bepaalde blik geven in de snackbar, een babykamer standaard roze of blauw schilderen conform het geslacht van het kindje, extra oplettendheid bij jezelf creëren wanneer je alleen op straat bent en er komt een donkergetint persoon in de buurt - allemaal voorbeelden van vooroordelen en stigmatisering. Zo kan ik nog wel even doorgaan, terwijl diversiteit juist voorop zou moeten staan anno 2020.
Stigmatisering kan voorkomen op vele gebieden, evenals het hebben van vooroordelen. Ik heb ooit overgewicht gehad waarbij ik vaak een bepaalde blik kreeg wanneer ik de snackbar binnenstapte. Bij voorbaat al schaamte hebben alhoewel je je bestelling nog niet hebt gedaan, terwijl je bestelling niet veel anders is dan dat van een ander. Thuisbezorgd was een prima alternatief om dat te vermijden. Nu ik netjes op gezond gewicht ben, krijg ik vaak nog commentaar over mijn eetpatroon: "Iemand die ooit dik is geweest, zou nu toch juist gezond moeten eten?" Ik deel vaak foto's van ongezond voedsel op social media, puur omdat ik zeker weet dat een foto van geprakte groenten geen likes zullen opleveren - het ziet er gewoon niét smakelijk uit.
Ten eerst vraag ik mij af wie diegene is om mij te becommentariëren over mijn eetpatroon, al zal het naar alle waarschijnlijkheid goed bedoeld zijn. Ten tweede is het mijn eigen verantwoordelijkheid wanneer er zich de mogelijkheid voordoet dat ik ooit weer aankom. Dat is bijvoorbeeld in 2017 gebeurd waarbij ik nog nèt in het kostuum van VlogPiet pastte. Klinkt heftig, maar het kostuum is maat XS. Niet zorgwekkend te noemen dus. Echter, heb ik er voor gezorgd dat het kostuum weer als gegoten zat door een aantal kilo's af te vallen. Ik heb het onder controle.
Nu ik een nichtje er bij heb, is het wachten tot iemand grappend zegt dat wij nu 'nichtjes van elkaar zijn'. Stigmatisering, iets waar ik absoluut niet van hou. Alhoewel ik een chihuahua heb, wat vaak als homohondje wordt gezien, heb ik verder weinig kenmerken van 'de homo'. Een beeld wat wordt geschetst zonder aanleiding. Een stempel. Misschien komt het missen van deze kenmerken wel doordat ik ben opgevoed door een vader en mijn moeder rond mijn elfde levensjaar uit beeld verdween? Heb je pijn, neem je een paracetamol en loop je door. Wanneer de pijn verergert, pas dán ga je naar de dokter. Zo ben ik opgevoed. Ik praat ook amper met mijn handen, iets wat vrouwen vaker doen en zij kunnen portretteren op hun kind.
Natuurlijk forceer ik het 'homogedrag' soms, omdat het bij velen een lach opwekt. Maar, dat gedrag staat ver buiten af van mijn eigen identiteit.
Ik werd ooit uitgenodigd voor een vrijgezellenfeest door de vrouwengroep. Zij gingen naar een dragqueenbar in Amsterdam. Stigmatiserend om mij dan mee te vragen vanwege 'homo'. Ik werd boos en verbrak het contact. Ergens is het natuurlijk wel een voordeel want, met de mannengroep ging ik ook mee. Ik zou twee avonden kunnen zuipen. Geen wijn, maar bier.
Diversiteit hoort voorop te staan. Toen mijn neefje (de zoon van mijn oom en tante) nog een peuter was, liep hij rond met een poppenwagen. Nou en? Ik kan herinneren dat er wel wat commentaar over was, maar de ouders vonden het goed zolang hun kind maar plezier had. Zo hoort het.
Mijn neefje (de zoon van mijn broer en schoonzusje) loopt nu rond met een pop. Zijn kinderkamer is mintgroen. De perfecte keuze om stigmatisering tegen te gaan. Wanneer mijn neefje voor zijn vijfde verjaardag een roze fiets of een Barbie wilt hebben, ben ik de eerste die naar de winkel rent om dat voor hem te kopen. Niet om over te komen als strijder vóór diversiteit, maar vooral om hem blij te maken met hetgeen hij wilt - alhoewel ik zeker weet dat hij met een speelgoed-frituurpan (het bestaat echt, klik hier!) ook enorm blij zal zijn. Kan hij oefenen voor ome Maxxie.
Ik denk dat acceptatie voor diversiteit vooral te maken heeft met angst voor het onbekende. Dit kan je toepassen op vele gebieden. Hoe zal oud en nieuw zonder vuurwerk zijn? Wordt mijn kind later gepest wanneer het een transgender is en hoop ik bij voorbaat op een kind wat 'godzijdank' een jongen of meisje blijft? Vind mijn kind Roetveegpiet wel leuk ondanks dat hij Zwarte Piet nooit heeft gekend? Wat als mijn kind later alleen maar vrienden heeft waarvan de ouders afkomstig zijn uit Iran of Suriname, belandt het dan bij voorbaat in de criminaliteit of blijft het volgen van een opleiding uit?
Allemaal angsten wat dwars zit om diversiteit te kunnen accepteren. Leven en laten leven, dat zong Corry al jaren terug. Goed om eens na te denken over stigmatisering, vooroordelen en diversiteit.