Puzzels zijn haast uitverkocht, evenals bijvoorbeeld stoepkrijt en kleurboeken. Gelukkig zorgt een goede jacht er voor dat je niet alsnog met lege handen thuiskomt. Zigzaggend door de winkels zodat ik mij tenminste wèl aan de anderhalve meter afstand houd. Een uitdaging op zich, qua moeilijkheidsgraad zou je geen puzzels nodig hebben - zou je denken. Ook vriendin Ebru Umar heeft mij een puzzel toegestuurd. Lief. Duizend stukjes is iets minder lief.
De laatste puzzel die ik maakte was vorig jaar en bestond eveneens uit duizend puzzelstukjes. Ik was haast vergeten dat ik daar nog een trauma aan had, teveel blauwe stukjes die ik met de grootst mogelijke moeite aan elkaar kon verbinden. Uit ellende heb ik maandag maar een puzzel gekocht die uit slechts 24 stukjes bestaat, om de moed er in te houden dat ik inderdaad kan puzzelen. Het ligt overigens niet aan mijn concentratie. Verder heb ik nog een kleurboek gekocht bestaande uit alléén maar flamingo-kleurplaten. Je moet wat hè? En het is pas de eerste week van april. Ellende. In deze tijd hebben we allemaal wel een zogenoemde crisishobby.
Het meest zorgen maak ik mij nog om de vraag hoelang de kapper precies dicht blijft. Zelf mijn haar knippen, of mijn haar laten knippen door een kapper die bij toeval nog wel open is, mag niet van mijn kapsters. Het is verboden. Ook een maatregel, maar dan vanuit oogpunt van mijn kapsters. Niet zo heel gek wanneer ik mij bedenk dat zij zich al maandenlang bezig houden om te zorgen dat mijn haar over een aantal maanden bepaalde een bepaald lengte heeft wat voor een totaal ander model zorgt dan vorige zomer. Zij doen al maanden hun best en ik zou dat dan verpesten door zelf de schaar of tondeuse te pakken.
Het mooie weer van de afgelopen dagen heeft er, bij mij tenminste, voor gezorgd dat de coronacrisis iets minder zwaar weegt. Af en toe de zon in op privéterrein en ook de zon die naar binnen schijnt zorgt voor positiviteit.
Van corona word ik ook vooral lui: ik hoef de deur niet meer uit voor werk en bij de supermarkt krijg je een winkelwagen toegewezen die je na het boodschappen doen weer bij de uitgang kunt laten staan. Wat een luxe. Het doen van online boodschappen sla ik even over, gezien de problematische bezorgtijden alhoewel de supermarktketens natuurlijk hun uiterste best doen om de dienstverlening zo goed mogelijk te laten verlopen. Om uit te gaan hoef ik de deur niet meer uit: een volledige plank in de koelkast is gevuld met bier en de bioscoop wordt gestreamed vanuit de apps.
Enfin, het coronavirus moeten we serieus nemen wat ik zelf haast zou vergeten. Mijn vader zat (en zit nog) in thuisquarantaine doordat hij op zijn werk in aanraking geweest bleek te zijn met iemand die later positief werd getest op het virus. Of het nu inderdaad het virus is, of stomtoevallig een griep? We weten het niet - er wordt alleen getest wanneer hij wordt opgenomen in het ziekenhuis en daarvoor zou hij zich benauwd moeten voelen. Hetgeen wat niet van toepassing is. Gelukkig maar, want mijn vader is 'al' 57 jaar en dat is nu niet bepaald een leeftijd waarvan je denkt dat hij sowieso zou herstellen van het virus.
Mijn 85-jarige oma was twee weken geleden gevallen in huis en zit na haar ziekenhuisopname in een revalidatiecentrum waar eind vorige week het coronavirus werd vastgesteld. Beangstigend, maar wanneer zij het virus zou krijgen en er aan zou bezwijken voelt het alsof ik er ergens vrede mee zou hebben. Het is niet leuk, maar zij heeft een mooie leeftijd bereikt. 100 jaar is nog mooier natuurlijk. Wellicht komt dat door het feit dat ik er al jaren aan denk nooit zo oud te willen worden, gezien de lichamelijke mankementen. Dat je jezelf moet laten wassen door de thuiszorg. En dan iedere keer een andere medewerker, want zo werkt de thuiszorg anno 2020. Al dan niet na te denken over hoe de thuiszorg in 2050 geregeld is. Geef mij maar een pilletje zodra ik tegen de 70 aan loop. Ik denk er vrij nuchter over.
De coronacrisis is een bijzondere situatie waarvan ik hoop dat zoiets nooit meer voorkomt, al is het alleen maar vanwege de huidige halve lockdown waar ons land mee te maken heeft. De verveling idem dito. Het klinkt misschien verwend, maar ik zou dolgraag een lastminute naar de Canarische Eilanden boeken. Of uit eten gaan. Of gewoon even naar de kapper gaan om daar (ook) weer eens een praatje te maken. Financieel word ik niet geraakt door de Coronacrisis - thanks God. Anderen in mijn omgeving zijn er wel de dupe van, waarbij ik trots ben dat ik de financiële armoe voor hen kan opvangen.
We houden vol.