Chique uit eten, was het plan. Kleding aan alsof ik aan de Wilhelminalaan in Blaricum woon. Lange kleding, want er was airco. Eerst nog wel naar het restaurant toe lopen terwijl het buiten dertig graden is. Slechts tien meter lopen vanaf huis, maar het zweet gutste van mijn rug. Ellende.
Enfin, een chique restaurant. Geheel kindloos en geen luidruchtig gedoe - overigens niets mis mee, maar een keer uit eten gaan in stilte is ook genieten. Vooraf een carpaccio, sinds vorig jaar heb ik de wonderlijke smaak van carpaccio ontdekt mits je bij een goed restaurant besteld. De carpaccio is uiteindelijk op plek drie belandt, had nummer één kunnen zijn maar de permezaanse kaas was amper te proeven en geef de voorkeur voor truffelmayonaise in plaats van balsamico. Altijd iets te klagen constateren.
Er was een lichte twijfel over de keuze van het hoofdgerecht, en hád ik maar de zalmfilet of zeebaarsfilet genomen. Ik wilde gamba's. Ik denk altijd in plaatjes, en refereerde naar de gamba's die ik talloze keren elders heb gegeten. De kleine, ronde gamba's. Uiteindelijk bleek hetgeen wat ik gewend was, niet 'gamba's' te heten maar 'scampi's'. Een grote fout. In plaats van kleine, ronde gamba's - dus scampi's - kreeg ik complete schaaldieren geserveerd. Met kop en al. Ellende. De gamba's keken mij recht in de ogen aan. Plots leek het alsof het restaurant was veranderd in decor van het programma Fear Factor, voor wie het programma nog van vroeger kent. Er stond ook eendenborstfilet op de kaart. Zou je in dat geval dan een complete eend op je bord geserveerd krijgen?
Ik heb altijd wat moeite met het eten van 'zichtbare dieren', als bijvoorbeeld een hele kip of dus gamba's in dit geval. Het moet enigszins bewerkt zijn. "Trek anders eerst even de kop er af", hoorde ik fluisterend tegenover mij. Ja, dat helpt. Noem het dan op zijn minst 'uiteinden'. "Hoe eet je dit in hemelsnaam?", vroeg ik mijzelf af. Tegen de tijd dat ik op YouTube een tutorial had bekeken, had mijn vriend allang zijn hoofdgerecht op. Het blijkt dus ook dat je de gamba's met je handen moet eten. Met je handen de kop er af trekken. Nee bedankt. Uiteindelijk heb ik met de grootst mogelijke moeite de kop er af gehaald. Met bestek. Toen ik eenmaal ook de staart er af had gesneden, leek het al meer op hetgeen wat ik gewend was. Wegspoelend met icetea green. Blij dat ik niet voor bier had gekozen, in dit geval.
Eenmaal bij de laatste gamba aangekomen, vroeg mijn vriend zich af of ik het darmkanaal wel had weggesneden. Het darmkanaal. Praten over darmkanalen tijdens het eten. Ik voelde haast de vorige vijf gamba's weer omhoog komen. Uiteindelijk maar gauw de laatste opgegeten. Een hele opluchting.
Van de groenten er naast herkende ik er ook geen één, op een stukje paprika na. De salade als onderdeel van het voorgerecht stond gelukkig nog op tafel, op dezelfde wijze als hoe Mr Bean het zou doen, heb ik de groenten verstopt in de bak salade. Was ik daar ook weer van af. De citroen heb ik maar in mijn glas icetea gegooid, omdat het vast voor scheve gezichten zou zorgen wanneer er ineens een citroen in de salade zit. Niet doen.
Chique uit eten gaan dus. De sessie traumaverwerking bij de psycholoog bleek overigens niet nodig. Als toetje, excuus, chique uit eten dus 'dessert', koos ik voor een Irish coffee waarvan het alcoholgehalte extreem bleek te zijn. De gamba's waren gauw vergeten. Ik kan er inmiddels om lachen maar kies de eerstvolgende keer toch veilig en vertrouwd voor scampi's.