Langzaamaan terug naar het oude normaal. Handen schudden, drie kussen voor iemands verjaardag. Ik vind het zonder dat gedoe ook wel prima, ik doe daar niet meer aan mee.
Ik heb nooit echt de drang gehad om iemand per se een hand te willen geven, omdat je niet weet waar die hand al eerder is geweest. Er zijn immers talloze mensen die te lui zijn om hun handen te wassen na het toiletbezoek of zonder het door te hebben even snel een korstje of puistje wegkrabben. Ik heb geen smetvrees, maar het idee is vies. De poepbacteriën van een onbekend persoon aan je handen. En, wat is de toegevoegde waarde? Alleen omdat men sinds mensengeheugenis dit sociaal geaccepteerde gedrag vertoond. We weten niet beter.
En, wat nu als iemand thuis nog even een lik op de wang heeft gehad van de hond, die daarvoor buiten nog even een drol heeft zitten wegkauwen? Precies dat, ja. Je weet het niet. Anno 2021 is het immers ook haast normaal geworden om intiem te zijn met je trouwe viervoeter. Want ‘voelt als kind’. Want ‘liefde’. Want ‘nummer één’. Ik begrijp het wel, maar hygiënisch is het niet. Denk voor de beeldvorming aan het eind van de dag eens na waar jouw eigen handen die dag zijn geweest en hoe vaak je je handen hebt gewassen. Hetgeen je allemaal hebt aangeraakt lijkt zo onschuldig, maar die gedachte had iedereen over hetzelfde aangeraakte voorwerp als de reling van de trap op het treinstation.
Nu is het zo dat het mij sterk lijkt dat ik iemand haar verjaardag verpest door geen drie kussen te geven en een hand uit te reiken. ‘Haar’ verjaardag, ja. Want, mannen die mannen drie kussen geven is weer niet sociaal geaccepteerd. Vrouwen met vrouwen wel. Lang leve de mensen die binnenkomen op een verjaardag en al zwaaiend in een keer iedereen feliciteren. Alle lof daarvoor. Al die mensen gaven denk ik stiekem toen al een signaal af, denk je niet? En, hoe vaak ik wel niet iemands griepje heb overgenomen na een verjaardag omdat iemand koste wat kost wilde komen om de zweetkaasjes, verkleurde leverworst en vervaagde HEMA-fototaart niet mis te lopen. Tja. Daar lig je dan vervolgens twee dagen later, met koorts in bed terwijl je ziekgemeld staat op je werk en daardoor lekker dertig procent kunt inleveren.
Sociaal geaccepteerd dus. Ik wil het best doen hoor, maar in feite - zou - je daarna je handen moeten desinfecteren. Hoe zal de ander daar van opkijken? "Hoi, Max, aangenaam. Ik desinfecteer eerst even mijn handen na dit lichaamscontact. Heb je een momentje voor wij verder gaan met dit gesprek?", erg vreemd, lijkt het mij. Het geven van een hand of de drie verjaardagszoenen, het is beleefd maar niet per se nodig. Zo bleek sinds het begin van de coronacrisis.
Nee, voor mijn geen handen schudden en verjaardagszoenen meer.