Vertragingen bij de posterijen, ieder jaar opnieuw maar vooral: ieder jaar eerder. Bedrijven menen elk jaar oprecht goed voorbereid te zijn op de decemberdrukte, maar toch gaat het mis. En wie is daar de dupe van? De consument. Tenminste, dat is de conclusie die ik trek wanneer ik op Twitter naar mentions zoek richting PostNL.
Voor wie zich depressief voelt, zoek de berichten richting PostNL eens op. Pas dán kom je de eerste wereldproblemen onder ogen - mensen die het oprecht pas echt zwaar hebben. Geen code zwart in de ziekenhuizen, wel code zwart bij de posterijen.
Een moeder die 25 november 'al' iets heeft besteld en het écht voor pakjesavond moet hebben 'want 2-jarig dochtertje'. Dat je denkt een goede moeder te zijn door last-minute vanuit bed op drie hoog achter even vluchtig iets te bestellen via internet en PostNL aanwijst als de judas. Geen moeite nemen om daadwerkelijk een fatsoenlijke broek aan te trekken en weer- en wind te doorstaan om iets fysiek in de winkel te kopen. En dan als trap na klagen over de leegstand in de stad - serieus vragen of PostNL naar een oplossing kan zoeken voor het dochtertje, die niet eens de definitie van 'kado' weet en het pakje slechts ziet om iets waar het papier afgescheurd kan worden. Waarschijnlijk.
De idyllische verwachting is vaak dat PostNL met een gouden bus en diamanten velgen komt voorrijden. Consumenten die alleen het eerste deel van het boek 'Alleen op de wereld' hebben gelezen, niet wetend dat er nog vele andere delen zijn. Ach ja.
Nee, mensen zoeken vooral bevestiging in tijden van de decemberdrukte. "Klopt het dat mijn pakketje vertraging heeft zoals in de app staat?", "ja dat klopt". En dat er aan de andere kant nog iemand voor wordt betaald ook. Medewerkers van een klantenservice zien in vrijwel alle gevallen niet meer dan de consument in de app, want die zitten ergens weggestopt op een bedrijventerrein - ver weg van het sorteercentrum en de koeriers. De hele godganse dag copy-paste antwoorden versturen inclusief de niet-gemeende empathie omdat het moet van de baas. Eigenlijk een heerlijk beroep, lachen om frustraties ondanks dat het tegen het laagste uurtarief is.
Wachten op het pakketje, dagen tot weken vertraging, maar gelukkig lijkt de standaard troep (lees: reguliere brievenpost) gewoon op tijd te komen. Althans, de brieven van de Belastingdienst en de maandelijkse rekeningen. Het kriebelt soms, ik zou graag een antwoord versturen aan de klagende menigte via Twitter maar, uiteindelijk belandt een discussie met een gefrustreerd persoon toch altijd weer bij argumenten waar de Tweede Wereldoorlog bij betrokken is inclusief Adolf H. te Oostenrijk. De woede, hè?
Zelf betrap ik mij op het feit dat ik vooral melig en cynisch wordt van de PostNL-app. Gisterenavond ontvang ik een pushbericht dat er een nieuwe bezorgtijd bekend is, te weten de vorige dag. Ik verwacht een pakketje met de afmeting 12,5 x 14,5 x 18,5 cm. Een klein pakketje, moet je daar wel voor thuisblijven? Starend naar mijn telefoon en afvragend waar ik die formaten toch van ken. Ach, iets met de gemiddelde lengtes. Klein, gemiddeld en groot. Nee, ik moet er niet teveel mee bezig zijn. Zie wat er van komt, hè? De fantasie slaat op hol.
Maar oké, ik zal toegeven - misschien komt de vertraging wel door mij gezien er afgelopen maand iedere dag wel een koerier op de stoep stond. Zelfs op zondagen: koeriers van PostNL, DHL en GLS. Wij hebben wèl alle cadeautjes binnen voor pakjesavond - vier jutezakken en ieder pakje van een andere webshop. Sorry.