Een lesje communicatie als gevolg van 'teveel nadenken'. Ik kreeg namelijk vandaag de vraag, of ik op BBB had gestemd gezien ik kenbaar maakte dat ik Caroline van der Plas een leuk persoon vind. Een vogelvlucht van mijn gedachten. Ik ben benieuwd wie aan het eind van dit schrijfsel, het geheel snapt. Ikzelf had er namelijk moeite mee.
Ongeacht mijn politieke voorkeur, heb ik een lijstje aan favoriete personen in de politiek. Het nadeel is wanneer ik daarover spreek, veelal een conclusie wordt getrokken over mijn politieke voorkeur. Onterecht. Er zijn vele zangers die een leuke persoonlijkheid hebben, maar waar ik absoluut geen cd van zou willen hebben. Evenals presentatoren, schrijvers, acteurs en cabaretiers met een leuke persoonlijkheid.
Over alles met betrekking tot voorkeuren, heb ik een aantal jaren geleden besloten om daar niet meer over te schrijven. Waarom? Omdat het ook averechts kan werken. Heb je op politiek gebied een linkse of rechtse voorkeur en laat je dat duidelijk merken? Dan kun je tegen blokkades oplopen, of je nu op ChristenUnie of VVD stemt. Het kan tegen je werken. Op het gebied van contacten, werk en anderzijds.
Persoonlijkheden dus. Geert Wilders is mijn favoriet in het politieke landschap, maar ook Caroline van der Plas. En wijlen Pim Fortuyn. Een held. Nog steeds. ‘Cest ca’. Vanwege de persoonlijkheden, ik benadruk het maar eens. Wil ik dan niet met hun gedachtengoed geassocieerd worden, want zo komt het over door te benadrukken dat het om persoonlijkheden gaat? Kijk, dus daar laat ik mij sinds een aantal jaren geleden niet meer over uit.
‘Geert Wilders, ik hou van die man’ - riep ik ooit eens. ‘Oh, dus je bent tegen Marokkanen?’, kreeg ik vervolgens te horen. Conclusies, invullingen en aannames. Rood kan ook op vele manieren een mooie kleur zijn, maar dat zegt niet dat ik mijn interieur de kleur rood als basis heb gegeven. Ook dat zou een conclusie, invulling en/of aanname zijn.
Wanneer iemand mij een foto door-appt van wat diegene heeft gekookt, zou je in eerste instantie ‘oh ziet er lekker uit’ reageren. Uit beleefdheid misschien, of gewoon om maar een antwoord te sturen. Stel je voor dat diegene opnieuw reageert met dat diegene het recept binnenkort toestuurt, terwijl je het niet lust. Dat hetgeen er op de foto er lekker uit ziet, heeft niets te maken met of ik het zelf lekker zou vinden.
Dus eigenlijk, resumé, zou je in het beginsel hetgeen je over praat moeten verduidelijken om conclusies, invullingen en aannames te kunnen uitsluiten. ‘Dat ziet er lekker uit op de foto, ik hoop dat het jou wél smaakt want ikzelf walg er van #zumkotschen’. Maar dan anders.
‘Geert Wilders is een leuke man, maar over zijn gedachtengoed zul je mijn mening nooit horen hoor’. Klinkt ergens wel onbeleefd, hé? Of nog diepgaander om direct te sfeer uit een gesprek te halen, ‘ik zou eerst moeten weten waar jij met jouw vraag of ik rood een mooie kleur vind, naartoe wilt’.
Want anders conclusies, invullingen en aannames. Maar, wat nu als de ander zorgt dat er geen conclusies, invullingen en aannames ontstaan? Wat zou diegene dan moeten vragen? Ja, gedetailleerdere vragen. ‘Even he: wat vind je van Geert Wilders zijn persoonlijkheid losstaand van zijn partijprogramma?’. ‘Vind je rood een mooie kleur, voor wanneer ik een nieuw telefoonhoesje zou kopen?’. ‘Bij deze een foto van mijn gekloot met pannen vanavond, wat vind je van de presentatie?’.
Het lijkt op communiceren op niveau. Uitleggen kan ik wel. Maar, waar ik dus wilde zeggen?
Alleen dat ik Caroline van der Plas een leuk persoon vind.