Je kent vast Henk en Ingrid nog van vroeger. Tegenwoordig is het Annie. Een vrouw wiens levensmotto is dat vroeger volgens idyllische wijze alles beter was. Vroeger was alles beter, maar het internet - daar kan zij tegenwoordig niet meer zonder. Een levensbehoefte.
Annie heeft wel sociale media, maar daar is eigenlijk niets sociaals aan. Zij deelt niets over haar leven, maar is vooral goed in klagen: ‘Vroeger was alles beter’.
Het leven wordt duurder, het leven is te duur - vindt Annie, die een uitkering heeft. Het leven wordt alsmaar duurder, ‘dankzij’ het kabinet. Vindt zij.
Zij voelt zich machteloos en het enige wat zij kan is klagen.
Sigaretten worden alsmaar duurder. Annie rookt op kosten van de belastingbetaler. Waarom zij niet werkt? Dat blijft een mythe waar alleen zij het bestaan van af weet. Wel praat zij over andere dingen. Annie klaagt. Dat is inderdaad geen verrijking voor op de werkvloer.
Annie weigert sinds kort statiegeldblikjes in te leveren, voor die vijftien eurocent ten opzichte van de vermeende moeite. Het kost haar te veel tijd. Annie heeft immers ‘al drie containers in de tuin staan’ en wil geen ruimte in huis creëren om ‘ook nog eens’ blikjes op te sparen.
Je weet wel, de befaamde bigshopper die plakt door restjes frisdrank dat uit de blikjes sijpelt. Het leven wordt duurder, maar Annie gooit de vijftien eurocent liever weg. Het lijkt wel een protestactie.
Annie vindt dat alles duurder wordt maar is dankzij haarzelf vijftien eurocent duurder uit doordat zij haar statiegeld niet terug wil. Annie weet niet dat het kopen van literflessen veel goedkoper is dan blikjes van 330 milliliter. Het leven kan goedkoper, maar het leven van Annie is duurder.
Annie kijkt niet verder dan haar neus lang is. Zij klaagt alleen. Annie is zelfbenoemd slachtoffer van het leven en mag haarzelf al professional noemen op dat gebied.
En, het milieu dan? Dat is iets voor mensen met andere normen en waarden dan die van Annie. Annie beseft niet dat statiegeld op blikjes zorgt voor betere recycling alsmede minder afval in de natuur.
Annie gooit per blikje, 15 eurocent weg om niet te hoeven nadenken aan de generaties die nog gaan volgen. Dat is het onvermogen van Annie.
Genoeg onvermogen om - anders dan anderen - van een uitkering te kunnen genieten zodat haar internetverbinding blijft werken en zij door kan blijven klagen.
Wacht even. Een bericht van Annie. Op Facebook. Zij klaagt over de regenachtige zomer. Oneerlijk vindt zij, want de winter was ook al matig omdat er geen sneeuw lag. Klagen.
De schuld van personen zoals Annie.
Ach, wellicht ervaart een volgende generatie een winter mét ijspret en zomer zónder dagenlange regen. Zoals vroeger. Of, wellicht een witte zomer en tropische winter. Dankzij Annie.
De toekomstige generatie, zónder Annie.