Onlangs las ik een nieuwsartikel met 'Minder bloemen en planten verkocht, mede door inflatie en onrust' als kop. Er werd door bloem- en planthandelaren voor 6,8 miljard euro in het buitenland verkocht. Vier procent minder dan een jaar daarvoor. En, de reden? Vooral doordat mensen door de inflatie de hand op de knip houden.
Van die omzet is 2,64 miljard euro verdiend aan planten en 4,15 miljard euro aan snijbloemen. Snijbloemen. In een tijd wanneer de inflatie zo hoog is, zijn er toch nog mensen die gezamenlijk 4,15 miljard euro aan snijbloemen aanschaffen.
Een bosje snijbloemen zie ik als een luxe wegwerpproduct. Het argument wat ik vaak hoor, is dat het leuk om te geven of krijgen is. Maar ja, het blijft een luxe wegwerpproduct. Ik vind snijbloemen ook mooi hoor, vooral de zonnebloem.
Maar, ik neig steeds meer naar het feit om géén bosje zonnebloemen te willen ontvangen. Vanwege het werk wat er mee gemoeid is. Vanwege het werk, ja. Eerst de bos zonnebloemen ontdoen van het papier en plastic om dat vervolgens te scheiden in de afvalcontainers. Vervolgens dien je de zonnebloemen schuin af te snijden. Of, knippen in mijn geval. Er zijn wel eens mensen geweest die mij adviseerden om er een speciaal tangetje voor aan te schaffen, maar ook die handigheid is mij door God niet gegund.
Wanneer het je lukt om de bloemen schuin af te snijden - dan wel knippen, schieten de restanten alle kanten op. Ook nog bukken, dus. En, probeer maar eens door die bruine tak heen te komen met de schaar. Gegarandeerd eelt op je hand.
Ik ben wel eens bekritiseerd op het feit dat ik wel eens eten weggooi, maar het water dat in een vaas gaat voor een bosje bloemen - daar kan in Afrika een heel gezin een week lang van drinken. Het is nog drinkwater ook, wat er in die vaas gaat. Tja.
Terug naar het luxe wegwerpproduct. Ik kreeg ooit een tegen-antwoord op mijn uitspraak over het feit dat ik bloemen een luxe wegwerpproduct vind, en dat was: "Maar je rookt toch, hoeveel euro is dat dan in de week? Misschien wel twee bossen zonnebloemen?".
Het welbekende appels-met-peren vergelijken. Wanneer je niets te zeggen hebt, zeg dan niets. Heb ik diegene ook gezegd. Het bleef vervolgens gelukkig stil.
Ik heb vorig jaar wel eens bloemen voor iemand gekocht, maar dan in de categorie 'armtierige luxeproduct'. Namelijk, twee bosjes rozen voor vijf euro bij de supermarkt hier om te hoek. Diegene zag het verschil niet - althans, ik heb er niets over gehoord. En, ik heb nog steeds contact met diegene.
Destijds schoot ik aan de balie nog in de lach, doordat de gedachte 'ben ik nu echt twee bosjes voor vijf euro aan het kopen?' door mijn hoofd dwaalde. Ik voelde mij zo een persoon die daar normaal staat wanneer het moeder- of vaderdag is. Ach ja, het wegwerpproduct in kwestie hoeft niet per se luxe te zijn. Het kan ook armtierig.
Of ik bloemen in huis heb? Ja zeker. Van zijde. Er zijn mensen die menen dat zijde bloemen 'zo nep' zijn. Maar ja, budget. Daar moet je naar kijken. Er zijn winkels waar ik niet kom, waar zij hun zijde bloemen kopen. Maar, winkels als Pronto of HACO verkopen ook zijde bloemen. Hoe kleiner de bladeren zijn, hoe echter het lijkt. Gewoon een tip.
Tot slot, nog even over luxe wegwerpproducten. Snijbloemen. Vaste planten kunnen ook een luxe wegwerpproduct zijn. In mijn geval, dan. In een jaar tijd heb ik drie bonsai's versleten á 70 euro per stuk. Gewoon, dood. Na dag één vielen de bladeren al naar beneden. Er is er maar één die dat kan overkomen, hè?
Nee, geen snijbloemen. Ook geen bonsai's. Zijdebloemen blijven leven. Een stilleven. Zonnebloemen.