Als er iets is waar ik slecht tegen kan, zijn het taboes. Puur, omdat ik vind dat alles bespreekbaar moet zijn - ongeacht waarover het gaat. Gelukkig is 'tijd' een prima oplossing om taboes te doorbreken, maar de maatschappij zal die tijd moeten benutten om de taboes daadwerkelijk uit het leven te bannen.
Wat ik vooral opmerkelijk vind, is de taboe over wiet. Je wordt daarbij al vrij snel een junk genoemd, terwijl er zóveel mensen zijn die wiet gebruiken. Wanneer dat niet voor de rust is, is het wel voor medicinaal gebruik. Een softdrug. Terwijl alcohol volgens het Trimbos Instituut wordt aangeduid als harddrug en vele malen schadelijker is. Niet alleen schadelijker voor het menselijk lichaam, maar ook voor de omgeving (bijvoorbeeld alcohol in het verkeer). Ik roep wel eens: "met één long zou ik nog kunnen leven, jij hebt maar één lever."
Er zijn momenten geweest dat ik op een verjaardag 'gewoon' een joint opstak. Moet kunnen, wanneer anderen aan een biertje of glas wijn zitten. Tijdens de jaarwisseling is het eens voorgekomen dat ik mee 'proost' riep, terwijl een ieder een glas champagne - alcohol - in zijn of haar hand had, en ik proostte mee met mijn joint. Immers valt het allemaal onder genotsmiddelen, hè?
In mijn omgeving waren er ooit mensen fors tegen het gebruik van wiet. Diegenen zijn nu genezen dankzij mij. Voor ik een discussie aan ga, verdiep ik mij altijd eerst ontzettend goed in het onderwerp. Ik heb argumenten. Ik weet waar ik over spreek. Veelal was het bijvoorbeeld omdat diegenen ooit drank en drugs hebben gecombineerd, en zij hun eigen ervaring projecteerden op mijn gebruik. Een onjuist beeld over wiet.
Nee, voor mij geen taboes. Wanneer je zelf een bepaald genotsmiddel gebruikt, hoor je naar mijn inziens niet een ander te bekritiseren op zijn of haar gebruik. Of het nu een xtc-pil, wiet of een spuit in je arm is. 'Of alles, of niets'.
Taboes dus. Er zijn er zó veel. Vrouwen die schaamteloos hun cupmaat roepen, terwijl naar de lengte van de man zijn geslachtsdeel vragen absoluut ongewenst over zou komen. Misschien zou dat wel vallen onder 'seksueel overschrijdend gedrag' zelfs. Mensen die 'vagina' zeggen en het ordinair vinden om 'kut' te zeggen, ook dat lijkt ergens een taboe.
Annie M.G. Schmidt schreef ooit een lied over de verboden kus, van Romeo en Julius. Gelukkig leven wij nu in een tijd dat een kus tussen twee mannen (of vrouwen) gewoon kan. Tenzij je op Urk woont, natuurlijk.
Ergens zal dat ook wel te maken hebben met je opvoeding. Wanneer je ouders vol afschuw zouden reageren op iets wat jij doet of roept, ja - dan neem jijzelf de taboe over. Stel je voor dat je de gedachten uitspreekt uit het leven te willen stappen. Geheid dat diegene aan wie je dat vertelt, het liefst ziet dat je intern wordt opgenomen om één of andere therapie te volgen.
Maar, iemand spreekt niet zomaar die wens uit, hè? Er zijn talloze mensen die er niet voor gekozen hebben om geboren te worden, en het leven als zeer zwaar ervaren. Dat zij niet in aanmerking komen voor euthanasie en 'dan maar' zelf er een eind aan maken. Veelal pijnloos. Ook dat is een taboe, spreken over een doodwens.
Ga je als man of vrouw naar een prostituee, wordt je als 'vies' beschouwd. Terwijl, iedereen die behoefte heeft. Of je nu Willem-Alexander heet of een zwerver bent die onder een brug leeft.
Taboes lijken wel een bepaalde schaamte, zonder dat het nodig is. Schaamte die je wordt aangepraat, door de omgeving. Ergens is een taboe besmettelijk, lijkt het.
Ik ben gelukkig een persoon geworden waarbij alles bespreekbaar is. Ik durf ook alles te vertellen, of te vragen. Wanneer de ander daar vol afschuw of afkeurend op reageert, ligt dat geheel aan de ander. En wat ook is - wanneer je iets niet vertelt of vraagt, blijf je er mee zitten.
Niet goed voor je mentale gezondheid. Wanneer komt er eens een taboe op taboes?