Zondagochtend. Zoals gewoonlijk begint de dag met mijn telefoon om te zien wat ik zoal heb gemist. Ik zie een filmpje van Donald Trump, die lijkt beschoten te zijn. Omdat alles zó snel gaat, wekt het bij mij de illusie dat hij niet is geraakt. 'Gelukkig maar', dacht ik.
Echter, bleek hij wél geraakt te zijn. Gelukkig en bizar toevallig draaide hij op het moment van het schot zijn hoofd - waardoor de kogel zijn oor raakte.
Her en der las ik verschillende reacties. Dat het 'jammer' is dat de kogel slechts zijn oor raakte. Ik ging er op in: 'Hoezo, jammer? Jij vindt het jammer dat een moordaanslag is mislukt op de persoon in kwestie, maar er daarnaast wel een ander persoon dood is en nog twee personen zwaargewond? Vindt jij dat jammer, ja?'.
'Oh, dus jij bent blijkbaar een voorstander van Trump', werd er vervolgens gereageerd. Het contrast tussen 'horen' en 'luisteren' was duidelijk zichtbaar. Dat diegene slechts hoorde wat ik zei, en ik juist luisterde naar wat diegene zei.
Ik stond duidelijk goed aan: 'Trump is naast politicus ook een vader, vriend, echtgenoot en wat al niet. Wat als er een kogel wordt afgevuurd op iemand die jóu dierbaar is, waarbij er mensen kunnen zijn die om welke reden dan ook een hekel lijken te hebben aan de persoon in kwestie? Dat de kogel slechts het oor van degene raakte, maar wel een ander persoon dood is geschoten plus nog twee zwaargewonden? Zou jij het dan ook zo jammer vinden?'
Er volgde geen inhoudelijke reactie meer. Misschien komt de harde toon van deze reacties voort uit een diepe afkeer voor Trump en zijn ideeën. Maar, waarom moeten we die afkeer in Nederland zo fel ventileren? Misschien zijn die mensen bang voor eventuele consequenties in Nederland als gevolg van Trump's toekomstige presidentschap?
Politieke verdeeldheid en de harde toon van reacties kunnen gevaarlijker zijn voor de samenleving dan de persoon waarover de discussie gaat. Zo bleek, zo blijkt.