Met een aantal frikandellen op schoot begon ik vandaag aan de lunch. Zoals altijd: mijn telefoon in de hand om daarbij lekker te scrollen: een spelletje, gesprekken bijwerken en het laatste nieuws lezen. Het bleek vandaag nationale frikandellendag te zijn. Wat een toeval. Zonder dat ik het door had, at ik al frikandellen en daarbij haast vergeten te zijn dat het vandaag ‘eindelijk weer zo ver was’.
Begin dit jaar bracht ik een liedje uit, over de welbekende muur en in het bijzonder de frikandel. De tekst is dubbelzinnig en is ergens ook wel een ‘ode’ aan ‘s lands bekendste snack.
Wekelijks word ik op sociale media meerdere malen getagged in berichten die over frikandellen gaan. Nieuwtjes, feitjes, recepten of bizarre creaties. Ja, echt. Wekelijks. Ik ben herkenbaar aan mijn zonnebril, maar misschien nog meer aan de frikandellen.
Hoe dat zo komt? Geen idee. Misschien te vaak kenbaar gemaakt? Vast staat dat frikandellen op mijn eigen social media kanalen, maar al te vaak voorbij komen.
Het is en blijft mijn lievelingssnack, je kunt mij er ‘s nachts voor wakker maken. Nog net geen verslaving. Hoe dat ooit zo is gekomen? Dat weet ik misschien wel te vertellen. Als kind was ik een lastige eter, ik lustte vrijwel niets. Omdat ik toch iets moest eten, bakte mijn ouders daarom een frikandel zodat ik alsnog iets had gegeten.
Jaren later is het met mijn smaak godzijdank goed gekomen hoor. Ik kan prima koken, lust vrijwel alle soorten groenten en ik eet ‘heus wel meer’ dan slechts alleen frikandellen.
Dankzij de krimpflatie raakte ik vorig jaar in paniek. De frikandel, was de frikandel niet meer. Doordat een frikandel wijzigt van aantal gram, verandert de hele structuur en dus ook de smaakbeleving. Dat heeft er voor gezorgd dat ik met pijn in het hart, af ben gehaakt op de frikandellen van Mora - de frikandellen van Beckers zijn nu mijn favoriet.
Wist je overigens dat de frikandel in 1954 werd geïntroduceerd? Oorspronkelijk als gehaktbal, maar de maker kreeg gezeur dankzij een wijziging in de Warenwet. De smaak bleef, maar de vorm wijzigde. Zo ontstond de frikandel.
Zomaar wat feitjes. Ja, ik ken ze allemaal. De naam is afkomstig uit Duitsland, waar al een ‘frikadelle’ bestond en niets meer is dan een platte gehaktbal. Om die reden, vermoed ik, dat sommige mensen vaak ‘onze’ iconische snack, een ‘frikadel’ noemen.
Een gotspe. Een frikandel zonder N, is geen frikandel. En ja, ik ben inderdaad dan diegene die de ander er op wijst en corrigeert. Zelfs ken ik de naam van de frikandel in het dialect. Zo wordt de frikandel, in het Limburgs een ‘frikkedel’ genoemd.
Genoeg. Het is tijd om te gaan eten. En jawel, een frikandel. Of twee. Of drie. ‘Want feest’.